امنیت وایفای به مجموعهای از اقدامات و راهکارها برای حفاظت از دستگاهها و شبکههایی اشاره دارد که در یک محیط بیسیم به یکدیگر متصل هستند. اگر امنیت وایفای وجود نداشته باشد، تجهیزات شبکه مانند اکسس پوینتهای بیسیم یا روترها میتوانند بهراحتی توسط هر کاربر مجهز به لپتاپ یا گوشی هوشمندی که در محدوده سیگنال آنها قرار دارد، مورد دسترسی قرار گیرند.
وقتی دستگاههای بیسیم در یک شبکه باز (Open) یا بدون رمزنگاری باشند، هر فردی در محدوده سیگنال قادر به اتصال به آنها خواهد بود. استفاده از چنین شبکههایی میتواند تهدیدهای متعددی ایجاد کند، از جمله:
سرقت اطلاعات شخصی و هویتی کاربران
دسترسی به دادههای حساس مالی و سازمانی
شنود و جاسوسی از ارتباطات
اجرای حملات سایبری برای نفوذ یا تخریب دادهها
به همین دلیل، حفاظت از وایفای نهتنها برای افراد، بلکه برای سازمانها نیز اهمیت حیاتی دارد.
برای محافظت از شبکههای بیسیم راهکارهای مختلفی وجود دارد. مهمترین آنها عبارتاند از:
تغییر رمز عبور پیشفرض تجهیزات: بسیاری از روترها و تجهیزات شبکه با رمزهای پیشفرض کارخانه عرضه میشوند. این رمزها بهراحتی در اینترنت قابلدسترسیاند. تغییر منظم رمزهای مدیریتی به رمزهای پیچیده یکی از سادهترین و مؤثرترین اقدامات امنیتی است.
استفاده از آدرسهای MAC: هر دستگاه دارای یک شناسه منحصربهفرد به نام آدرس MAC است. میتوان دسترسی به شبکه را بر اساس این آدرسها محدود کرد. البته باید توجه داشت که هکرها میتوانند آدرس MAC را جعل (Spoof) کنند.
رمزنگاری (Encryption): رایجترین روش حفاظت از وایفای، استفاده از پروتکلهای رمزنگاری است. رمزنگاری دادهها را بهگونهای کدگذاری میکند که تنها گیرندگان مجاز قادر به رمزگشایی باشند. WPA، WPA2 و WPA3 مهمترین استانداردهای امنیتی رمزنگاری در وایفای هستند.
استفاده از VPN: یک شبکه خصوصی مجازی (VPN) تونل رمزگذاریشدهای بین کاربر و اینترنت ایجاد میکند. VPN علاوهبر رمزگذاری ارتباطات، آدرس IP واقعی کاربر را مخفی کرده و امنیت را افزایش میدهد.
نرمافزارهای امنیتی: نرمافزارهای امنیتی خانگی و سازمانی مانند آنتیویروسها و فایروالهای نرمافزاری میتوانند نقش مهمی در امنیت وایفای ایفا کنند. برخی از این نرمافزارها بهصورت سرویس ابری ارائه میشوند و اولین خط دفاعی در برابر حملات سایبری هستند.
انجمن Wi-Fi Alliance تاکنون چهار پروتکل اصلی امنیتی برای شبکههای بیسیم معرفی کرده است:
WEP (Wired Equivalent Privacy): اولین پروتکل امنیتی وایفای که به دلیل رمزنگاری ضعیف دیگر ایمن محسوب نمیشود.
WPA (Wi-Fi Protected Access): جایگزین WEP با رمزنگاری قویتر و سازگاری با نرمافزارهای قدیمی.
WPA2: توسعهیافته WPA با الگوریتم رمزنگاری AES که امنیت بالاتری دارد.
WPA3: جدیدترین استاندارد که همراه با شبکههای Wi-Fi 6 ارائه شده و رمزنگاری بسیار قدرتمندتری دارد.
برای محافظت از شبکههای بیسیم، دستگاههای امنیتی مختلفی وجود دارد:
تجهیزات فعال (Active): مانند فایروالها، آنتیویروسهای سختافزاری و سیستمهای فیلترینگ محتوا که ترافیک مخرب را مسدود میکنند.
تجهیزات غیرفعال (Passive): این تجهیزات فقط ترافیک مشکوک را شناسایی و گزارش میکنند. به دلیل مصرف انرژی کم و ساختار متفاوت، حملات مرد میانی (MITM) در برابر آنها سختتر است.
تجهیزات پیشگیرانه (Preventive): مانند سیستمهای WIPS (Wireless Intrusion Prevention Systems) که شبکه را اسکن و تهدیدهای احتمالی را شناسایی میکنند.
سیستمهای مدیریت یکپارچه تهدید (UTM): ترکیبی از فایروال، VPN، فیلترینگ محتوا، آنتیویروس و سایر راهکارهای امنیتی در یک دستگاه یا سرویس ابری.
کاربران شبکههای بیسیم ممکن است با طیف گستردهای از تهدیدها مواجه شوند. مهمترین آنها شامل:
جعل IP (IP Spoofing): نفوذگر با جعل آدرس IP معتبر به شبکه وارد میشود.
مسمومسازی DNS (DNS Cache Poisoning): کاربر به نسخه جعلی یک وبسایت معتبر هدایت میشود.
Piggybacking: استفاده غیرمجاز از اینترنت یک کاربر یا سازمان بدون اطلاع او.
Wardriving: جستجوی شبکههای بیسیم ناامن توسط افراد مهاجم با لپتاپ یا موبایل در سطح شهر.
گسترش استفاده از وایفای عمومی و همچنین افزایش دورکاری، اهمیت امنیت وایفای را بیشازپیش نشان میدهد. شبکههای خانگی و عمومی بدون امنیت قوی، بهراحتی هدف بدافزار، جاسوسی و حملات سایبری قرار میگیرند.
جمعبندی
امنیت وایفای دیگر یک گزینه نیست، بلکه ضرورتی حیاتی برای کاربران خانگی و سازمانهاست. از تغییر رمزهای پیشفرض گرفته تا استفاده از پروتکلهای جدید مثل WPA3، بهکارگیری VPN و سیستمهای امنیتی یکپارچه، همگی میتوانند نقشی کلیدی در حفاظت از دادهها و جلوگیری از تهدیدهای بیسیم داشته باشند.