Internet Protocol Suite مدلی از شبکههای کامپیوتری و مجموعههایی از پروتکلهای ارتباطی مورد استفاده در شبکهی بزرگ اینترنت و شبکههای کوچک کامپیوتری مشابه است.
به دلیل استفاده زیاد از پروتکل TCP و همچنین پروتکل IP، این مدل بهعنوان پروتکل TCP/IP (تی سی پی ای پی) شناخته شده است. لازم به ذکر است، با توجه به اینکه مدل OSI به امکان پیادهسازی نرسید، شبکههای امروزی بر پایهی این مدل پیادهسازی میشود. شکل زیر مقایسهی این دو مدل را نشان میدهد.
TCP/IP در یک ارتباط نقطه به نقطه چگونگی پکتبندی، آدرسدهی، جابجایی، مسیریابی و تحویل پکت به مقصد را مشخص میکند. این عملکرد در چهار لایه خلاصه میشود. این چهار لایه وظیفهی مرتبسازی تمامی پروتکلهای قلمرو شبکه را به عهده دارد. در ادامه شرح این چهار لایه ارائه شده است :
این لایه از پروتکلهایی که بیشتر نرمافزارها جهت ارتباطات و ارسال بسته بر روی شبکه مورد استفاده قرار میدهند، تشکیل میشود. این پروتکلها عبارتند از:
(Hypertext Transfer Protocol (HTTP
(File Transfer Protocol (FTP
(Simple Mail Transfer Protocol (SMTP
دادههای تولید شده با توجه به پروتکلهای لایهی Application به صورت کد، Encapsulate شده و به لایهی Transport انتقال مییابد.
در این لایه کانالهای ارتباطاتی اولیه ایجاد میشود. به منظور ایجاد یک سرویس End-To-End صرف نظر از زیرساخت، جهت تبادل اطلاعات برای اهداف خاص، این لایه یک کانال Process To Process ایجاد میکند.
جدای بر این، پیامهای دیگر شامل Error Control ،Segmentation ،Flow Control Congestion Control و آدرسدهی (Port Numbering) نیز بر عهدهی این لایه می باشد. همچنین نوع ارسال داده بنا به نیاز لایهی Application در این لایه مشخص میشود، یعنی ارسال دادهها با توجه به لایهی بالاتر به دو دستهی Connection Oriented یا TCP و Connection Less یا UDP تقسیم میشود.
با توجه به امکان ایجاد چندین کانال همزمان، به جهت جلوگیری از تداخل کانالها، این لایه از مفهوم منطقیای با نام پورت (Port) استفاده میکند. با توجه به این ساختار منطقی، زمانی که نرمافزاری نیاز به ایجاد ارتباط داشته باشد، یک عدد منحصر به کانال ایجاد شده داده میشود.
برای بیشتر سرویسها و نرمافزارهای متداول، این اعداد به صورت استاندارد و ثابت در نظر گرفته شده است، اما برای دیگر ارتباطات این لایه به صورت تصادفی یک عدد از اعداد آزاد را برای ایجاد کانال استفاده میکند.
این لایه نظیر لایهی Network در مدل OSI است. مسئولیت ارسال بستههای داده بر روی شبکههای مختلف بر عهدهی این لایه میباشد. ارتباط میان شبکهها نیاز به ارسال بسته از مبدأ به مقصد دارد که به این عملکرد مسیریابی (Routing) گفته میشود. پروتکلهای این لایه دارای دو عملکرد اساسی هستند:
آدرسدهی و شناسایی میزبان
مسیریابی بستهها
این لایه علاوه بر آنکه پایینترین جزء مدل چهار لایه ای TCP/IP است، توانایی شناسایی شبکهی محلی را نیز بر عهده دارد.
لازم به ذکر است که عملکرد مستقل از سختافزار مدل TCP/IP در این لایه اعمال شده است. عملاً این لایه عامل اجرایی شدن مدل چهار لایه ای TCP/IP است. لایهی Link وظیفهی جابجایی بستهها را میان دو میزبان بر روی یک لینک به عهده دارد؛ این عملکرد به صورت اضافه نمودن Packet Header به بسته و ارسال آن بر روی بستر فیزیکی صورت میگیرد.